يک دنياى بهتر: در آستانه هژده تير هستيم، اوضاع را چگونه مى بينيد؟ چه تحرکاتى در جامعه در اين باره مشاهده ميشود؟
نسرین رمضانعلی: جامعه ملتهب و ناراضى است. اين را با مشاهده صرف هم ميتوان ديد. اکثریت مردم نه تنها ناراضی هستند بلکه تلاش دارند این رژیم را سرنگون کنند. مرتبا در سطح جامعه به وجود رژیم ارتجاعی و سراپا نکبت اسلامى اعتراض می شود. این اعتراضات علی رغم سرکوبها و تهدیدها نه تنها ساکت نشده بلکه هر روز ابعادی جدید به خود می گیرد. به مسئله سهمیه بندی بنزین توجه کنيد که چگونه با تعرضی از سوی مردم روبرو شد. چگونه مردم به خیابان ریختند و با نیروهای انتظامی درگیر شدند. این يعنى رژيم روى بشکه باروت راه ميرود. نارضايتى مردم فرض است، مردم بشدت مخالف حکومت هستند و موجودیت و ماهيت اسلامى اين رژیم را نمی پذیرند. در ایران عليرغم اختناق گسترده و سرکوب و اعدام، مردم به بهانه های مختلف به خیابان مى آيند، اعتراض ميکنند، و در نتیجه رژيم اسلامى درگير يک تقابل هر روزه با مردم است.
در رابطه با 18 تیر بويژه در دانشگاه تحرکاتی برای سازماندهی و برگزارى 18 بچشم ميخورد. اما منشا این تحرکات تنها به این مناسبت برنمی گردد. تقریبا قبل از 16 آذر پارسال دانشگاهها تحرکات جديدى را آغاز کردند که هنوز ادامه دارد. بعد از ١٦ آذر اعتراضات در دانشگاهها بدون وقفه ادامه داشته است. مسئله اينست که بايد بتوان در ١٨ تير امسال پيشرويهاى تاکنونى را بازتاب داد.
يک دنياى بهتر: در سالهاي گذشته همواره رژيم به مقابله از پيش با جنبشى که هژده تير سرآغاز آن است را سازمان داده است، امسال چگونه به مقابله برخواسته اند؟
نسرین رمضانعلی: جمهوری اسلامی حکومتی است که تنها با سرکوب روى پايش ايستاده است. تنها با دستگیری فعالین و رهبران عملی و به میدان آوردن گله های حزب الله بحران هاى تقريبا مداوم را از سرگذارنده است. براى مقابله با 18 تير هم همين کار را ميکند. ولى اينها ديگر فرض مبارزه در ايران است و زياد توجهى را جلب نميکند. اين تمهيدات رژيم تنها کار مردم را سخت تر ميکند. 18 تیر امسال ادامه 16 آذر سرخ است. اگر چه قبل از 16 آذر سرخ سال گذشته نیز اعتراضات در دانشگاهها در جريان بود. اما 16 آذر پارسال از نظر سراسری بودن و شعارهای رادیکال آن متفاوت بود و تقریبا بعد از مراسم 16 آذر سرخ، دانشگاهها یک روز آرام را به خود ندیده است. اين در شرايطى است که مرتبا نشریات دانشجوئى توقیف شدند، رهبران و فعالین دانشجوئی را دستگیر کردند، احضارها و تنبيه هاى مخالفين و محروم کردنها مرتب در جريان بوده، با اينحال دانشگاهها هنوز "کانون هاى نا آرام" هستند. اعتراض نه تنها پایان نیافت بلکه ابعاد جدیدتری به خود گرفت. امروز و در آستانه 18 تير، ماهها است که اعتراضات در دانشگاهای تهران و ساير شهرها ادامه دارد و دانشجویان با حراستی و بسیجی درگیر هستند. موضوع حجاب در دانشگاه يک محور ديگر جنگ با جمهورى اسلامى است. کلا مسئله جداسازى و آپارتايد هم در جامعه و هم در دانشگاه يک عرصه جنگ روزمره است. اين جدال هر روزه تجریبات گرانبهائی داشته است. همه راه مقابله را ميدانند و این تجارب در هر مبارزه اى بکار گرفته ميشود.
جمهوری اسلامی چکار می کند؟ بنظرم کار زيادى از دستش ساخته نيست. بنظرم تا به امروز بیشتر سعی در ايجاد فضاى رعب داشته است. متقابلا دانشجویان پاسخش را داده اند. نکته اينست که امروز حرکت دانشجوئی نه در حالتی تدافعی بلکه در موقعيتى تعرضی است. نه تنها دستاوردهایش را می خواهد حفظ کند بلکه می خواهد هزینه های که کرده است را پس بگیرد. از جمله مسئله آزادی دستگیر شده ها، مسئله محرومیتهائی که به تعدادی از فعالین دانشجویان تحمیل شده است، مسئله مقابله با تعرض رژيم زير پوشش مقابله با "بدحجابى"، و اخيرا مسئله جيره بندى بنزين و عواقب تحريم اقتصادى براى مردم محروم، و خواستهاى ديگر مشغله دانشجويان است. بنابراين در ١٨ تير امسال و با توجه به دوره گذشته، جنبش و حرکت دانشجوئی تنها نمی خواهد 18 تیر را گرامی بدارد بلکه کیفر خواست خود را علیه سرکوب خونین سال 78 اعلام می کند. اعلام اين حقيقت که با بخون کشيدن اين جنبش نميتوان "انقلاب فرهنگى" ديگرى راه انداخت. نه فقط رژیم جمهموری اسلامی با نهادها و ارگانهاى طرفدارش نتوانسته فضاى دانشگاهها را در دست بگيرد بلکه امروز دانشگاه در دست چپها و رادیکالها و کمونيستها و در دست جنبشی است که سرنگونی این رژیم تنها يک خواست آنست.
يک دنياى بهتر: پارسال ما شاهد شانزده آذر سرخ و هشت مارس سرخ بوديم، بيانيه هاى راديکال و سوسياليستى، شعارها و پرچم سرخ آزادى و برابرى، براى هجده تير سرخ چه بايد کرد؟
نسرین رمضانعلی: چه بايد کرد ما روشن است. جنگ ما و رژيم تمام نشده است. همان حرفها و همان کارها را در 18 تير انجام ميدهيم. با اين تفاوت که در موقعيت جديدى قرار داريم. جامعه مسائل جديدى دارد و بايد در اين روز بيان شود. جنبش ما، جنبش کمونیسم کارگرى، و جناح راديکال جامعه هر روز داریم خودمان را باز تعریف می کنیم. و هر بار تلاش ميکنيم قوى تر به ميدان آئيم. امروز جنبش ما به يک معنا قوى تر شده است و آن اينست که تجربيات ايندوره را پشت سر دارد و وارد فاز تازه ای از اعتراضات شده است. قبلا هم اعتراض بود و جمهوری اسلامی با سرکوب خفه می کرد. اما امروز سرکوب رژيم تاثير چندانى در تداوم این اعتراضات ندارد و هم جامعه و هم دانشگاهها ميدانند که راه مقابله با سرکوب گسترش اعتراضات است.
امروز در رابطه با "چه باید کرد" تقريبا رهبران و فعالین دانشجوئی به نوعى هم آهنگ با فعالین و رهبران جنبش زنان و جنبش کارگری و ديگر فعالین و رهبران اعتراضات اجتماعی هستند. همه جا دفاع از کارگر و آزادى زن و حقوق کودک و مبارزه معلم شنيده ميشود. به عبارتى ديگر همه در جريان اند که چه بايد بکنند. بخشا در سطح علنی و بخشا در ارتباطاتی که در سطح جامعه داریم، فعالین کارشان را ميدانند. من فکر می کنم در 18 تير امسال جنبش دانشجوئى به مسائل مهم و اعتراضات کارگرى و جنبش آزادى زن توجه دارد و تلاشش اينست که اين جنبش عظيم اعتراضى را بسط دهد و متعين تر کند. و این کار ما را بعنوان حزب که براى سازماندهی و هدایت اين اعتراضات تلاش ميکند به درجاتی راحت کرده است. همانطور که گفتم این جنبش تجربیات زیادی کسب کرده است و امروز دارد در مبارزات روزانه خود بسط می دهد. اما اگر مشخصا به سوال شما در رابطه با شعارها و خواستها بخواهم اشاره کنم، فکر می کنم امروز سازماندهی ابعادی دیگر دارد و حتی با 16 آذر سرخ پارسال هم متفاوتتر است. البته باید تاکید کرد 18 تیر و برگزاری آن با مشکلات خیلی جدی روبرو است؛ از جمله تعطیل بودن دانشگاهها، تعطیل بودن خوابگاهها و بازگشت تعداد زیادی از دانشجویان به شهرستانها. با این وجود تا کنون نیز اقدامات مهمى صورت گرفته است از جمله صدور فراخوانهای برگزاری 18 تیر در مکانهای مختلف و تهيه قطعنامه ها. اینها تنها قطعنامه هائی نیستند که قرار است در اين اجتماعات تصویب شوند بلکه کیفر خواست دانشجو و دانشگاه علیه رژیم اسلامى است.
يک دنياى بهتر: ضعفها و کمبودهاى کنونى کدامند؟ بر چه بايد موانعى بايد فائق آمد؟
نسرین رمضانعلی: حقیقتا ضعفی که تقريبا همه گير است اينست که جنبشها خطاب به هم صحبت نمی کنند و یا اگر خطاب به هم فراخوان بدهند ضعیف است. بنظرم باید جنبش دانشجوئی خیلی صريح و روشن خطاب به جنبش کارگری فراخوان دهد که در مبارزات آنها حضور داشته باشند. به رهبران و فعالین جنبش زنان فراخوان بدهد و با صراحت به فعالین اجتماعی و حقوق مدنی اعلام کنند که در این روز نه تنها آنها را مورد حمایت قرار بدهند بلکه فعالانه حضور داشته باشند. در عین حال فراخوان برای تظاهراتهاى حمایتی در سراسر دنیا در حمایت از خواستهاى آنها مهم است. بنظرم هنوز جنبش اعتراضی در ایران بدرستى وارد این فاز نشده است. هنوز فکر می کنند مردم دنیا نسبت به سرنوشت مردم ايران که اسير مشتی جنایتکاراند بی تفاوت اند. در صورتی که مردم بخصوص در اروپا و با توجه به اینکه اسلام سیاسی زندگی آنها را در همین کشورها مستمرا مورد تهديد قرار ميدهد و خطر باندهای تروریستی را احساس می کنند، بیشتر با مردم ایران و جنبش اعتراضی و آزاديخواهانه شان احساس هم سرنوشتی می کنند. وقتی در اروپا از شما ميپرسند که از کدام کشور هستید و می گویید ایران، سریعا باندهای تروریستی به ذهنشان می آيد، فورا می گویند زنان آزادی ندارند، می گويند فعالین زن را دستگیر می کنند و می گویند کارگران حق تشکل ندارند. يک کار مهم جنبش کمونيسم کارگرى در خارج کشور تغيير تصوير از ايران و جلب حمايت و همبستگى بين المللى بوده است. در داخل کشور نيز جنبش کارگرى بخشا پيشرو اين اقدام شده است. اما هنوز لازم است جنبشهاى اعتراضى در ايران با اعتماد بنفس خطاب به مجامع بین المللی و مردم آزاديخواه دنيا صحبت کنند.
و بالاخره مسئله مهم اينست که امسال در 18 تیر بايد آگاهانه تلاش کرد که اعتراضات دانشجويان به بيرون دانشگاه منتقل شود. ما شاهد اعتراضات باشکوهى در دانشگاه ها بوديم اما ضرورى و مهم است یک گام فراتر برداشت. باید اعتراضات را از صحنه دانشگاه به خیابان آورد. با جعل کارت شناسائی فعالین اخراجی و یا محرومیت گرفته را نمی شود وارد دانشگاه کرد. نمی شود فعالین جنبشهای کارگری و زنان را مخفیانه وارد دانشگاه کرد. 18 تیر باید در ابعادی گسترده تر برگزار شود و تلاش کنيم که این گام مهم در 18 تیر امسال باشد.*
